Από μικρό παιδί θυμάμαι την λαχτάρα που ένιωθα κάθε φορά που ακουμπούσα την «μικρή» μου κιθάρα, των ¾, και ετοιμαζόμουν να εξαφανιστώ από τα «εγκόσμια» παρασυρόμενος από τις πρώτες κιόλας νότες της. Θυμάμαι επίσης μια από τις πρώτες μου απορίες, πάντα στην σφαίρα της φαντασίας ενός παιδιού. Για να αισθάνομαι εγώ έτσι τι πραγματικά αισθάνεται ο άνθρωπος που την έφτιαξε; Που διάλεξε και «πάντρεψε» τα ξύλα μεταξύ τους;
Διαδικασία τόσο απλή και συνθέτη, κάτι που δεν έχει αλλάξει με τη πάροδο των χρόνων. Ζώντας από κοντά την γέννηση της ανάγκης, αρχικά, ενός «ερασιτέχνη» μουσικού αλλά επαγγελματία ξυλουργού να δημιουργήσει ένα ποιοτικό και «περιποιημένο» όργανο, πήρα και τις απαντήσεις που είχα από μικρό παιδί.
Πόσο δυσανάλογα παιδικό ήταν το βλέμμα του Χρήστου την πρώτη φορά που μου είπε «είναι έτοιμη! Έλα να την ακούσεις». Πραγματικά φοβερή εμπειρία να τον βλέπεις να σε παρακολουθεί χαμογελαστός να παίζεις με το «δικό του παιδί», και ήταν μόνο η αρχή.
Η συνεχής εξέλιξη αλλά και προπαντός η αγάπη του Χρήστου Βουλαδάκη στον τομέα της κατασκευής κιθαρών είναι η εγγύηση για ένα κιθαριστή στο να επενδύσει σε μια δικιά του, πραγματικά «χειροποίητη» κιθάρα.
Μιχάλης Μπρούζος
Σολίστας, Μέλος των AnimaCorda
Καθηγητής Κιθάρας